In de meest populaire vorm bestaat een kabelbinder uit stevig nylontape met een geïntegreerd tandheugel en aan het ene uiteinde een ratel in een kleine open behuizing. Zodra de puntige punt van de kabelbinder door de kast en voorbij de ratel is getrokken, wordt voorkomen dat deze wordt teruggetrokken; de resulterende lus mag alleen maar strakker worden getrokken. Hierdoor kunnen meerdere kabels samengebonden worden tot een kabelboom.
Voor het aanbrengen van een kabelbinder met een bepaalde spanning kan een kabelbinderspanapparaat of -gereedschap worden gebruikt. Het gereedschap kan de extra staart gelijk met de kop afsnijden om een scherpe rand te voorkomen die anders letsel zou kunnen veroorzaken.
Om de weerstand tegen ultraviolet licht bij buitentoepassingen te vergroten, wordt een specifieke kwaliteit nylon met minimaal 2% carbon black gebruikt om de polymeerketens te beschermen en de levensduur van de kabelbinder te verlengen.[1] Blauwe kabelbinders worden geleverd aan de voedingsmiddelenindustrie en bevatten een metaaladditief zodat ze kunnen worden gedetecteerd door industriële metaaldetectoren. Kabelbinders van ETFE (Tefzel) worden gebruikt in stralingsrijke omgevingen. Voor de plenumbekabeling worden rode kabelbinders van ECTFE (Halar) gebruikt.
Er zijn ook roestvrijstalen kabelbinders beschikbaar voor drukvaste toepassingen. Er zijn gecoate roestvrijstalen kabelbinders beschikbaar om galvanische aantasting door ongelijksoortige metalen (bijv. met zink gecoate kabelgoten) te voorkomen.
Kabelbinders kunnen worden gebruikt als geïmproviseerde handboeien. Speciaal geconstrueerde fysieke beperkingen, PlastiCuffs genaamd, gebaseerd op het ontwerp van kabelbinders, worden door politie en leger gebruikt om gevangenen in bedwang te houden. Kabelbinders worden ook vaak gebruikt om te voorkomen dat wieldoppen (ook wel wieldoppen genoemd) van een bewegend voertuig vallen. , en sommige worden speciaal voor dit doel verkocht.
